واقفی که خانه اش را وقف آموزش و پرورش کرد / وقف يکي از مصاديق بارز اعمال نیک بشری

خانم طاهره لقا رجبیان یک واقف فرهنگی است که ملک خود را برای احداث مدرسه و کمک به دانش آموزان در شمیران وقف کرده است.
 
به گزارش راسخون به نقل از  روابط عمومی سازمان اوقاف وامور خیریه، يکي از مهم ترين تمهيدات دين اسلام در راستاي دور انديشي و تامين آينده مسلمين و فرزندان ايشان پايه ريزي سنت حسنه وقف است، چنان که وقتي به قرآن کريم و روايات اهل بيت (عليهم السلام) و سنت عملي ايشان رجوع مي کنيم، اهميت دو چندان اين سنت زيبا را در مي يابيم. گر چه در قرآن کريم آيه اي به صراحت دال بر وقف وجود ندارد اما از آيات متعددي مي توان وقف را به عنوان يکي از مصاديق بارز اعمال صالحه يا باقيات صالحات يا.... معرفي نمود.
 
خانم طاهره لقا رجبیان یک واقف خیّر  و فرهنگی که ملک خود را برای احداث مدرسه و کمک به دانش آموزان در اداره اوقاف شمیران وقف کرده است.
 
رجبیان در این باره  گفت: کار وقف یک نیت خیر است در راه خدا و جز  این نمی تواند باشد. بعد از فوت همسرم و طبق خواسته ایشان اقدام به این کار کردم. با مراجعه به اداره اوقاف شمیران و راهنمایی های مدیریت و مسئولین فرهنگی آن اداره این ملک را وقف  کردم.
 
رجبیان افزود : ما در یکی از روستاهای آمل باغ مرکبات داشتیم که امرار معاش ما از آن طریق بود، بعد از فوت همسرم وکیل در اختیار گرفتیم و طبق وصیت نامه همسرم پیش رفتیم. همسرم  وکالت کلیه اموال منقول و غیرمنقول را به من داده بودند. طبق وصیت نامه ایشان باغ را به فروش رساندیم و برای دخترانم که اجاره نشین بودند خانه تهیه کردم چون همسرم توصیه داشتند که برای دختران خانه تهیه شود تا با خیال آَسوده زندگی کنند.
 
وی ادامه داد: منزل مسکونی که خودم در آن ساکن هستم دارای دو طبقه است که طبقه پایین آن را بازسازی کردم و اجاره داده ام. واقف در واقع همسرم آقای بیات است و وقف ما برای بیماران سرطانی است. که از درآمد منزلم بعد از فوت صرف بازسازی بیمارستان  و تمام اموری که مربوط به بیماران است استفاده شود. متولی این امر را بعد از فوتم به دختر دومم واگذار کردم چون که خیلی به این امور علاقمند است.
 
رجبیان تصریح کرد : طبقه پایین منزل خود را پس از بازسازی وقف آموزش و پرورش کردم و بیشتر هم تاکید به مدارس ابتدایی داشتم که شامل کلیه امکانات برای دانش آموزان باشد حتی تهیه لوازم التحریر.
 
وی یادآور شد: در سال هایی ابتدایی که در آموزش و پرورش مشغول بودم به مدرسه ای در میدان ایستگاه راه آهن منتقل شدم. آن مدرسه نوساز و بسیار مجهز بود بیشتر دانش آموزان بی بضاعت بودند اما باز هم با آن وضع نامناسب مالی والدین آنها را برای تحصیل به مدرسه می آوردند. در کلاسی که تدریس می کردم دوم دبستان بود. دانش آموزی داشتم که بسیار فقیر و بی بضاعت بود که هر زمان یاد آن دانش آموز می افتم ناراحت می شود و هنوز هم از وی عکسی در آلبوم خودم دارم. یک روز خواستم مادرش به مدرسه بیاید و شرایط آنها را بدانم و با صحبت کردن با مادر این دانش آموز متوجه شدم در وضعیت بسیار بد مالی قرار دارند. از همان زمان به این فکر بودم که با توجه به تمکن مالی که داشته باشم صرف آموزش و پرورش کنم. یک زمینی هم در شمال داشتیم که قصد داشتیم مدرسه ای احداث کنیم که بنا به دلایلی موفق نشدیم و آنجا را به مرکز درمانی تبدیل کردیم.
 
رجبیان گفت: باید کمک های امروزی به گونه ای باشد تا مشکل اساسی از افراد بی بضاعت برطرف شود. با توجه به شرایط زندگی مان بعد از فوت همسرم که فرزندانم را سروسامان دادم به این فکر افتادم که کار خیری انجام دهم و وقتی سن بالا می رود به عمر اعتباری نیست و آدم از یک ساعت بعد خودش بی خبر است. خیلی دوست داشتم که این کار را انجام دهم و خوشبخاته در زمان حیاتم توانستم این کار را انجام دهم و امیدوارم که مورد قبول خدا هم باشد.
/2759/